19972 - Κραυγή πέτρας
Ν. Λυγερός
Περπατούσαν και αυτοί.
Δεν θα έκαναν τίποτα
πριν φτάσει στο δάσος.
Ήταν θέμα χώρου.
Κι αυτός το μετέτρεψε σε θέμα χρόνου.
Άνοιξε τα μάτια του.
Κι ο αετός πέταξε
Με το μυαλό του έβλεπε
όλον τον κύκλο της περιοχής.
Τότε ξαφνικά έτρεξε.
Ένιωθε στην πλάτη του
το ακίνητο μέταλλο
που περίμενε υπομονετικά!
Τότε ο θόρυβος τους άλλαξε.
Ήταν τρεις λοιπόν.
κι είχαν μόνο μαχαίρια.
Εκτελεστές…
Έτρεχε όλο και πιο γρήγορα.
Ο στόχος του ήταν μια βελανιδιά.
Κάτω από αυτή θα έλαμπε ο ήλιος.
Με το που έφτασε κοντά της
σταμάτησε απότομα.
Τους είχε προλάβει
κι έτρεχαν ακόμα πάνω του.
Τότε έβγαλε το σπαθί του
κι άρχισε να τρέχει αντίστροφα,
προς το μέρος τους.
Αυτή η κίνηση τους ξάφνιασε,
δεν περίμεναν τέτοια σύγκρουση.
Έφυγαν τα μαχαίρια.
Δίχως να βρουν στόχο.
Είχαν κι άλλα βέβαια.
Αλλά το σπαθί τα θέρισε.
Τρία λαβωμένα κορμιά έπεσαν νεκρά.
Η μάχη είχε αρχίσει.
Κάτω από τη βελανιδιά.
Έκανε το σταυρό του και προχώρησε.