Στην αρχή δεν το είχαν προσέξει, αλλά με τον Δάσκαλο
ο Χρόνος λειτουργούσε εντελώς διαφορετικά από πριν,
λες και τον γέμιζε με τόση ουσία που κανείς πια
δεν τον μετρούσε με τον ίδιο τρόπο, σαν να έπλεκε
το παρελθόν με το μέλλον, αποφεύγοντας το παρόν,
γιατί ήθελε τη συνέχεια του έργου δίχως παύσεις.
Με την πάροδο του Χρόνου κατάλαβαν ότι το Θέμα τους
δεν είχε καμιά σχέση με τα άλλα, γιατί και οι άκρες του
ήταν από όλες τις πλευρές, και μέσα και έξω.
Οι βάρβαροι δεν καταλάβαιναν πού έβρισκαν
όλη αυτήν την δύναμη για να παλεύουν στο χρόνο
χωρίς να αντιληφθούν ότι ζούσαν μόνο την αρχή.
Κάθε κίνηση τους τού έδινε περισσότερο χρόνο,
ήταν μια μορφή αμοιβής για την πρωτοβουλία τους.
Είχαν μετατρέψει όλη την περιοχή των περασμάτων
σε μια τεράστια σκακιέρα γεμάτη γωνίες,
όπου τα κάστρα ήταν τα ίδια τα κομμάτια
που ανάλογα με την ειδική αποστολή τους
συνδυάζονταν με πολύπλοκους τρόπους απρόβλεπτα.
Είχαν δημιουργήσει μια κυματοσυνάρτηση
που κάλυπτε όλα τα τετράγωνα παράλληλα
και μεταπηδούσαν από το ένα στο άλλο.
Η βαρβαρότητα τους είχε απαγορεύσει και καταδικάσει,
αλλά μάταια, γιατί δεν σταματούσαν ποτέ το έργο,
όπου και να βρίσκονταν στις άκρες του Θέματος.
Ποτέ οι βάρβαροι δεν είχαν αντιμετωπίσει άμυνα
που τους προκαλούσε τόσες χρονικές φθορές.
Και δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν με τίποτα.
Ήταν από τις πρώτες φορές που η Ανθρωπότητα
εφάρμοζε τη διαχρονική στρατηγική κι έτσι
κράτησε με κομμάτια και με πιόνια τη θέση της.