Δίχως να είναι πουθενά έπρεπε να βρίσκονται παντού,
δίχως ξεκούραση, πάντα στο ταξίδι του Χρόνου.
Η διαστολή είχε μια καταδρομική φύση εξαρχής,
διότι κάθε αποστολή έπαιρνε τη σκυτάλη
για να συνεχιστεί η επόμενη παρτίδα στη σκακιέρα.
Σαν τη βασίλισσα, οι κινήσεις τους είχαν
ταυτόχρονα τις ιδιότητες του πύργου και του αξιωματικού.
Με την πάροδο του Χρόνου άλλαξαν τη σκακιέρα
για να δημιουργήσουν και τα κάστρα του δικτύου.
Για ν’ αντέξουν δύο αιώνες -και μπορεί περισσότερο
έχτιζαν δομές σε μια υπερδομή που μεγάλωνε,
όπως κάνει κι ο σκελετός ο δομικός του κοχυλιού.
Δεν είχε σημασία να κερδίσουν μόνο μια μάχη,
αφού η ουσία ήταν να παραμείνουν όρθιοι
και για τις επόμενες και για τους αιώνες.
Έτσι άρχισαν το κυνήγι της βαρβαρότητας,
δεν περίμεναν να χτυπήσει αλλά σάπιζαν
με την υπερδομή τους την υποδομή της.
Είχαν μετατρέψει την έρημο σε νυχτερινή θάλασσα,
γιατί ακολουθούσαν πάντα το φως των άστρων.
Κι όταν φαινόταν η ημισέληνος την έτρωγαν
από τη μια άκρη στην άλλη δίχως έλεος,
γιατί ήξεραν ότι έτσι προστάτευαν τους προσκυνητές
που συνέχιζαν πάνω στις διασταυρώσεις
που είχαν δημιουργήσει με τις διακλαδώσεις.
Το δίκτυο τους είχε απλωθεί σαν δίχτυ
πάνω στην τεμαχισμένη πέτρινη θάλασσα.
Και τα σκάφη τους ήταν οι πανοπλίες
που έπλεαν σαν σταυροί στη θάλασσα,
αφού ακολουθούσαν τη θέληση της ανάγκης.
Έτσι σε κάθε σύγκρουση άφηναν και τα ίχνη τους
για τους επόμενους, για να μην ξεχάσουν ποτέ
ούτε οι δικοί τους, ούτε οι εχθροί τους.