Με τις πέτρες άρχισε το μέλλον αφού ήταν ικανές
να βγάλουν κραυγή αν οι άνθρωποι σώπαιναν.
Όμως οι πιο σκληρές πέτρες ήταν οι εγκέφαλοι
αυτοί που κατέγραφαν τη μνημοσύνη του μέλλοντος.
Έτσι όταν χρειάστηκαν τα τείχη της άμυνας
δεν τα έψαξαν ούτε στους λόφους ούτε στη θάλασσα
γιατί ήξεραν μέσω Διδασκαλίας ότι είχαν επιλεχθεί
για αυτόν ακριβώς τον σκοπό από την Ανθρωπότητα.
Με το μυαλό τους μπορούσαν να διασχίσουν
τα μέρη όπου φύτρωναν τα πέτρινα τριαντάφυλλα.
Ποιος μπορούσε ν’αντέξει δυο αιώνες επίθεσης
αν δεν είχε λαξευτεί από το χέρι του φωτός;
Ήταν πολύ απλό, απολύτως κανένας.
Δεν θα ήταν μόνο τα τείχη αλλά και τα κάστρα
και αυτά θα ήταν και πολιορκητικά λόγω χώρου.
Σιγά σιγά εμφανιζόταν η καινούργια σκακιέρα
όπου οι παρτίδες θα συνέχιζαν δύο αιώνες.
Έπρεπε λοιπόν ν’ αξιοποιήσουν κάθε τετράγωνο,
λευκό, μαύρο ή ακόμα και γαλάζιο για την ταχύτητα
που δεν ξεχνά τη βραδύτητα της μνημοσύνης.
Και κάθε κίνηση θα ήταν πράξη προφύλαξης
με την έννοια της υπερπροστασίας των δεσμών.
Όλοι τους είχαν γίνει ένας χρονικός δεσμός
για να μην ξεχάσουν κανέναν από τους δικούς τους.
Μ’ αυτή τη μέθοδο έδωσαν την πρώτη μάχη
χωρίς όμως να βάλουν όλες τις δυνάμεις τους
αφού έπρεπε να τρέξουν ένα μαραθώνιο
κρατώντας Θερμοπύλες για δύο αιώνες.
Ποιος όμως το πρόσεξε μέσα στην κοινωνία.