Παλιά μια θέση ήταν μόνο στον χώρο,
ποτέ πριν δεν είχαν ακούσει για Χρόνο.
Κι αν είχε γίνει κάτι το ανάλογο πριν
δεν ήταν ποτέ για περισσότερο από χρόνια.
Ενώ εδώ είχαν ακούσει για δύο αιώνες.
Ποιος θα ζητούσε και από ποιον να τολμήσει
να γίνει ένα τέτοιο αδιανόητο θαύμα;
Πόσα χτυπήματα μπορούσε να δεχτεί το σπαθί;
Αυτό ήταν το ερώτημα που είχε στο μυαλό του
κι όσο πιο πολύ το σκεφτόταν τόσο πιο πολύ
έκλαιγε από μέσα του, αφού ήταν αδύνατο.
Όλοι οι μαχητές είχαν ζήσει απερίγραπτα,
αλλά αυτήν την φορά από την αρχή ξεπερνούσε
κάθε όριο από την ανθρώπινη ύπαρξή τους.
Ήταν ανθρώπινοι, πολύ ανθρώπινοι για τέτοια
κι όμως όταν άκουσαν τα λόγια του Δασκάλου τους
ένιωσαν μέσα τους την αποκάλυψη της υπέρβασης.
Δεν ήταν μόνο ότι έπρεπε να ζήσουν τον πόλεμο
αλλά δεν έπρεπε να πεθάνουν σε καμιά μάχη.
Όλα ήταν θέμα χρόνου πια, ο τόπος δεν θα άλλαζε.
Ακίνητοι μέσα στον χώρο, θα διέσχιζαν τον Χρόνο.
Κι αν οι εχθροί ήταν σαν τους αθάνατους
οι εφήμεροι θα παρέμεναν μαζί για αιώνες
δίχως ποτέ να εγκαταλείψουν τη θέση τους
για οποιοδήποτε ανθρώπινο λόγο,
αφού θα ήταν οι Υπηρέτες της Ανθρωπότητας.