Η δυναμική της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων λόγω της επετείου των 100 χρόνων, είναι πιο ισχυρή απ’ ό,τι πιστεύουν μερικοί. Το Βέλγιο μας δίνει ένα χειροπιαστό παράδειγμα. Η επιτροπή της δεοντολογίας, της ηθικής και της διαδικασίας του πολιτικού κόμματος CDH αποφάσισε να διώξει από το κόμμα μία βουλευτή που δεν ήθελε ν’ αναγνωρίσει τη γενοκτονία. Είχε καιρό που έπαιζε διπλωματικά με τη φωτιά. Αλλά με την επικαιρότητα της επετείου δεν μπόρεσε να κρύψει ότι ήταν υπέρ της βαρβαρότητας λόγω καταγωγής. Έτσι ένα απλό θέμα επετείου προκάλεσε τη σύγκληση της επιτροπής του κόμματος. Πιο ενδιαφέρον ακόμα είναι ότι αυτή η απόφαση πιέζει και το άλλο μεγάλο κόμμα του Βελγίου που δεν έχει πάρει ακόμα τόσο ξεκάθαρα θέση για τη στάση που πρέπει να έχουν τα μέλη του. Αλλά βλέπουμε ότι η δυναμική της αναγνώρισης επιτρέπει και την αποτελεσματική αντεπίθεση ενάντια στη βαρβαρότητα, αλλά και τους συνεχιστές της γενοκτονίας της μνήμης. Τώρα υπάρχει και πολιτικό κόστος το να εκδηλώνεσαι ανοιχτά υπέρ της βαρβαρότητας. Και αυτό αποτελεί μια αλλαγή φάσης για τα δεδομένα της πολιτικής αλλά και των κομμάτων. Έχει ενδιαφέρον να φανταστούμε τις επιπτώσεις σε άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και στην ίδια την Ελλάδα, όπου ο κομματισμός καλύπτει με μεγάλη άνεση τάσεις υπέρ της άρνησης της γενοκτονίας με το πρόσχημα της τεχνητής φιλίας που δεν μας οδήγησε πουθενά τόσες δεκαετίες, διότι πολύ απλά δεν μπορείς να σβήσεις τους αιώνες της ιστορίας χωρίς να διαπράξεις μια άλλη γενοκτονία. Το παράδειγμα του Βελγίου είναι σοφό και δίκαιο. Θα μπορούσαμε να πούμε κάλλιστα ότι έδρασαν, όπως θα το έκανε ο Ελληνισμός που αγαπά τόσο πολύ την ελευθερία και τη Δικαιοσύνη.