Όταν εξετάζουμε την Κωνσταντινούπολη και τη Θράκη μεμονωμένα έχουμε την εντύπωση ότι δεν υπάρχει καμιά δυναμική κι ότι όλα είναι στατικά. Όμως η ιστορία της Ανθρωπότητας μάς διδάσκει τη δυναμική της στρατηγικής. Έτσι αντί να μιλάμε μόνο και μόνο για το παρελθόν είναι προτιμότερο να εξετάζουμε το μέλλον με τα στρατηγικά δεδομένα που έχουμε. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να σκεφτούμε το πλαίσιο, το πεδίο, το πεδίο δράσης και το πεδίο μάχης της Τοποστρατηγικής και της Χρονοστρατηγικής. Αρχικά, λοιπόν, υπάρχει η έννοια της Ηπείρου, άρα το πλαίσιο είναι ευρωπαϊκό και μάλιστα αυτό ισχύει και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσον αφορά στο πεδίο είναι καθαρά ελληνικό λόγω ιστορίας εδώ και αιώνες. Τώρα το πεδίο δράσης εξελίσσεται μέσω της Θράκης με τα Κάστρα, που έπαιζαν το ρόλο του δικτύου γύρω από την Κωνσταντινούπολη. Και το πεδίο μάχης είναι η ίδια η Πόλη. Με αυτήν την ανάλυση βλέπουμε ότι η Πόλη αποτελεί την αιχμή του δόρατος της Θράκης. Έτσι έχουμε την ακολουθία: ΕΕ>Ε>Θ>Π. Πάνω σε αυτήν, η Τοποστρατηγική και η Χρονοστρατηγική δείχνουν με ιστορικές ενδείξεις ποιο θα είναι το μέλλον και αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τη Μέση Ανατολή. Η τοποδομή και χρονοδομή αναδεικνύουν μια υπερδομή που ανήκει θεμελιακά στον ευρωπαϊκό χώρο και δεν είναι τυχαία η επιλογή των ορίων της Ηπείρου. Με αυτά τα νοητικά σχήματα μπορούμε να προσεγγίσουμε την έννοια της Ανακατάληψης, όπως έγινε και σε άλλο φυσικό πέρασμα για το θέμα της Ισπανίας με την ακολουθία: ΕΕ>Ι>Α>Γ (UE>E>A>G). Και αυτό αποτελεί μια σταθερά, διότι η τοποδομή και η χρονοδομή είναι ανθεκτικές. Το ίδιο το Βυζάντιο το έχει αποδείξει για έντεκα αιώνες και η Reconquista τα κατάφερε σε έξι αιώνες. Κατά συνέπεια έχουμε τα στοιχεία της μνήμης μέλλοντος.