Μετά τη μάχη ήρθε και η Κυριακή.
Αποφάσισαν ότι έπρεπε να λειτουργήσουν μέσα στην καστρική εκκλησία.
Κι έτσι έγινε γιατί ήταν το πρέπον.
Απλώς άρχισαν διαφορετικά.
Με το Πάτερ Ημών.
Γιατί ήταν η πρώτη φορά μετά τη μάχη.
Κι έπρεπε να τα χτίσουν όλα και πάλι.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να προετοιμαστούν για την επιστροφή.
Το κάστρο δεν ήταν ο τελικός προορισμός.
Λειτουργούσε ως φάρος για τα καράβια του πολιτισμού.
Θα ήταν πάντα εδώ την ώρα της ανάγκης.
Σαν τον πολεμιστή.
Οι μαχητές ήταν όλοι δίπλα του.
Ήταν το τάγμα της Ανθρωπότητας.
Και κανένας βάρβαρος δεν μπορούσε να χτυπήσει αυτήν την ανθρώπινη ασπίδα.
Λειτουργούσε έτσι εδώ και αιώνες.
Ακάθεκτα.
Ασταμάτητα.
Ως συνέχεια του Λόγου.
Μετά την πρώτη προσευχή άρχισε η λειτουργία.
Δίχως πανοπλία.
Γυμνοί μπροστά στο ιερό.
Γιατί ήταν όλοι γυμνοί μπροστά στην πίστη της αλήθειας.
Ο παπάς ήταν συγκινημένος.
Ο ίδιος δεν πίστευε αυτό που είχε γίνει.
Είχαν αφοπλίσει τους βάρβαρους και δεν είχαν υποστεί κανένα κακό.
Έβλεπε με τα μάτια του τα αποτελέσματα της στρατηγικής.
Και όλα αυτά είχαν γίνει χάρη της πίστης.
Μετά τη φωτιά στην εκκλησία του χωριού.
Και τώρα τούς έλεγε ότι θα την διόρθωναν.
Πάνω στα θεμέλια της παλιάς θα έχτιζαν την καινούρια.
Εκκλησιαστικό παλίμψηστο.
Και πάνω θα έγραφαν την ιστορία.
Μετά την αντίσταση.
Απέναντι σε ισχυρότερους.
Ο Ελληνισμός και η Χριστιανοσύνη είχαν νικήσει τη βαρβαρότητα.
Αυτό έβλεπαν όλοι μέσα στην καστρική εκκλησία.
Όταν τελείωσαν τούς είπε ότι ο καθένας ήταν πια ένα κερί.
Αναμμένο.
Η νίκη έπρεπε να διαδοθεί.
Η αλλαγή ήταν θέμα Χρόνου.
Κι ο Χρόνος ήταν μαζί τους.
Έπρεπε να μαθευτεί η ήττα της βαρβαρότητας.
Για να δώσουν κουράγιο σε όλους που ζούσαν στα κατεχόμενα.
Η βαρβαρότητα δεν ήταν ανίκητη.
Αυτό ήταν το μήνυμα του αετού.