Μέσα στον πύργο η μάχη ήταν τρομερή.
Ακουγόταν κι απ’ έξω ο θόρυβος των σπαθιών.
Οι βάρβαροι δεν είχαν δει ποτέ τέτοια πανοπλία.
Φαινόταν τόσο φωτεινή
που είχαν την εντύπωση ότι ήταν αόρατη.
Έτσι ο ήλιος της νύχτας
έσπαζε κάθε αντίσταση στην αντεπίθεση.
Έξω από τον πύργο, οι βάρβαροι ήταν περικυκλωμένοι.
Προσπαθούσαν να ξεφύγουν.
Έψαχναν να βρουν διέξοδο.
Μόνο που υπήρχε μόνο ο πύργος.
Κι ενώ δεν έβλεπαν τους πολιορκητές,
αποφάσισαν να πάρουν τον πύργο
με όλες τις δυνάμεις τους.
Αυτό βέβαια, ήταν προβλέψιμο.
Και ο πολεμιστής το είχε προβλέψει.
Γι’ αυτό είχε μαζί του όλη την ομάδα του.
Είχαν έρθει από όλο το δίκτυο.
Όλες οι ιδιομορφίες στον ίδιο χωροχρόνο.
Διότι υπήρχε κόμβος.
Και κανείς δεν έπρεπε να λείπει.
Γιατί ο Δάσκαλος έπλεκε.
Κι ο πολεμιστής έδινε μάχη.
Μαζί με τους μαχητές.
Οι βάρβαροι δεν ήξεραν τι γινόταν.
Έβλεπαν μόνο το απίστευτο.
Ήθελαν να σπάσουν όλον τον πολιτισμό
σαν να ήταν ένα άγαλμα.
Όμως αυτό ήταν φτιαγμένο από φως.
Και δεν το άντεχαν.
Όταν προσπάθησαν να πάρουν τον πύργο
έχασαν την πορεία τους
μέσα στον Χρόνο.
Γιατί βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ομάδα
που δεν είχε καμία φοβία.
Δημιούργησαν μια τεχνητή διέξοδο.
Κι οι εχθροί έπεσαν στην παγίδα.
Όλοι οι κάτοικοι του χωριού είχαν σωθεί.
Τώρα μπορούσαν να κλειδώσουν τον στόχο τους.
Αυτό έγινε πιο πάνω.
Στην κορυφή του πύργου.
Όσοι είχαν επιζήσει βρέθηκαν κάτω από τον ουρανό.
Και τότε έπεσε ο κεραυνός.
Κανένας δεν τον άντεξε.
Αυτό θα θυμόταν ο στρατός της βαρβαρότητας.
Το κάστρο είχε νικήσει.
Και το μήνυμα της νίκης
διαδόθηκε σ’ όλο το δίκτυο.