Η επίθεση θα ήταν σκληρή.
Αλλά το χωριό θα είχε σωθεί.
Κι έτσι έγινε.
Όπως το είχε πει ο Πολεμιστής.
Οι βάρβαροι έφτασαν πάνοπλοι στο χωριό, έτοιμοι να το
κατασπαράξουν.
Όμως το βρήκαν εντελώς άδειο.
Καμιά παρουσία.
Ένα φάντασμα.
Κι όταν είδαν την καμένη εκκλησιά
παρόλο που το χάρηκαν
η έκπληξή τους ήταν μεγαλύτερη από τη χαρά τους.
Τότε αποφάσισαν να φύγουν.
Δεν είχε νόημα η παρουσία τους εκεί.
Πήραν την κατεύθυνση του κάστρου.
Ακόμα κι αν αυτό φαινόταν εγκαταλειμμένο.
Όσο πλησίαζαν, κανείς δεν έκανε καμιά κίνηση μέσα
στο κάστρο.
Έκαναν τους νεκρούς.
Παρέμειναν σιωπηλοί ακόμα κι όταν οι βάρβαροι
έφτασαν μπροστά στα τείχη.
Εκείνοι είδαν άδειες τις επάλξεις
Ήταν προφανές.
Ήταν κενό.
Δεν ήξεραν για τη κενότητα.
Πλησίασαν την κεντρική πύλη.
Κι αυτή ήταν ορθάνοιχτη.
Ήταν απίστευτο.
Όλη η άμυνα είχε οργανωθεί ανάποδα.
Θα λειτουργούσε εκ των έσω.
Το κοχύλι προστάτευε τον εαυτό του από μέσα,
Οι βάρβαροι εισήλθαν στον κεντρικό χώρο.
Κι εδώ δεν υπήρχε ψυχή.
Όλοι οι δικοί μας είχαν κρυφτεί.
Μα ο καθένας στη θέση του.
Είχαν γίνει όλοι ελεύθεροι σκοπευτές.
Καταδρομική προσέγγιση.
Όλο το αγκίστρι των εχθρών ήταν πλέον μέσα.
Σιγά σιγά ο λυράρης έκλεισε την πύλη
όταν πλησίαζαν τον κεντρικό πύργο.
Και τότε εμφανίστηκαν όλες οι σκιές του πύργου.
Ήταν η ενεργοποίηση της άμυνας του Δράκου.
Τότε ο πολεμιστής άρχισε την αντεπίθεση από
τον πύργο.
Κατέβαινε κάθε όροφο κι έπαιρνε μαζί του
τις υπάρξεις των βαρβάρων.
Ήταν ανελέητος.
Όλη η επίθεση σημάδευε τον πύργο.
Αλλά το κάστρο τον προστάτευε από παντού.