Μετά από τόσα χρόνια ο λυράρης θυμήθηκε.
Τα λόγια του πολεμιστή
έλεγαν πάντοτε περισσότερα.
Όταν ήταν μικρός ο λυράρης νόμιζε ότι το σημαντικό
ήταν να ζούμε μαζί.
Με τον Δάσκαλο, ως μαθητής είχε καταλάβει ότι
ήταν πιο σημαντικό ακόμα να πεθάνουμε μαζί.
Μετά από τις αποστολές που είχαν κάνει μαζί, είχε
κατανοήσει ως μαχητής ότι το πιο σημαντικό ήταν
ν’ αναστηθούμε μαζί, όταν ο εχθρός νόμιζε ότι όλοι
είχαν πεθάνει μετά από την βάρβαρη επίθεση.
Διότι ο στόχος της βαρβαρότητας
ήταν να μην υπάρχει συνέχεια.
Ενώ με την ανάσταση άλλαζαν κύκλο.
Έτσι λειτουργούσε η πολυκυκλικότητα.
Οι περισσότεροι δεν ήξεραν καν για την ύπαρξή της.
Ήταν σαν τα πιόνια πριν την προαγωγή.
Μόνο μετά μάθαιναν τις τεχνικές του πολεμιστή.
Έτσι επέλεγε τους μαχητές του.
Αυτό ήταν το δίκτυό του.
Αυτοί ήξεραν για την μάχη της Ανθρωπότητας.
Κι ο λυράρης είχε φτάσει πια σε αυτό το επίπεδο.
Γι’ αυτό του είχε μιλήσει μ’ αυτόν τον τρόπο.
Προσπαθούσε να καταλάβει γιατί αυτή η αλλαγή είχε γίνει
σ’ αυτό το χωριό, αλλά μετά θυμήθηκε ότι στον ίδιο χώρο είχε
γίνει και η προηγούμενη αλλαγή.
Ενώ πριν θα του είχε φανεί εντελώς αδιανόητο ένας
Δάσκαλος να κάνει μάθημα μέσα σ’ ένα κάστρο όταν είδε
τη βιβλιοθήκη κατάλαβε την επινόηση των Δασκάλων
της Ανθρωπότητας.
Για να διασχίσουν τους αιώνες δεν βασίζονταν στα σχολειά
αλλά στα κάστρα.
Τα σχολειά δεν άντεχαν τις εισβολές.
Και μόνο τα κρυφά μπορούσαν να ζήσουν τις κατοχές.
Αλλά η παιδεία των κάστρων
ήταν πολιορκητικά Χρονοστρατηγική.
Έτσι πάλι στη βιβλιοθήκη έμαθε τα νέα νοητικά
σχήματα του αγώνα.
Δεν ήταν πια μόνο μαθητικές προκλήσεις
αλλά νοητική στρατηγική.
Όλα ήταν θέμα χρόνου πια.
Βέβαια αυτό ήταν από την αρχή
πριν καν αρχίσει η παρτίδα
αλλά μόνο με τα βήματα έβλεπαν τις κινήσεις.
Τότε άρχιζε η συνειδητοποίηση.
χωρίς αυτή οι κινήσεις δεν γίνονταν πράξεις.
Θυμήθηκε επίσης ότι τα πιόνια είναι και αγρότες.
Με τον ερχομό του χωριού στο κάστρο
τους προετοίμαζε για το μέλλον.