Όλα είχαν αλλάξει.
Ακόμα και η πραγματικότητα.
Ζούσαν ήδη την επόμενη.
Είχε έρθει η ώρα του πεδίου δράσης.
Ο πολεμιστής βρέθηκε με τον λυράρη στη βιβλιοθήκη.
– Τα πράγματα είναι τόσο άσχημα λοιπόν;
– Παντού εγκαταλείπουν τις θέσεις.
– Γι’ αυτό θες να δώσουμε το παράδειγμα της αντίστασης;
– Είναι ο μόνος τρόπος να δουν οι δικοί μας ότι γίνεται.
– Τα πρώτα κατεχόμενα είναι του μυαλού μας.
– Κι αυτά θ’ απελευθερώσουμε.
– Είσαι σίγουρος για τους δικούς μας;
– Αυτοί θα αντέξουν.
– Με μας…
– Μόνο με μας.
– Τότε θα γίνει.
– Θα έρθουν κι άλλοι από την ομάδα.
– Τους προειδοποιήσες;
– Πριν έρθω στο χωριό σου.
– Είσαι απίστευτος.
Χαμογελούν κι οι δύο.
Τα βιβλία της βιβλιοθήκης κοίταζαν τον Δάσκαλο και τον μαθητή.
Είχαν χρόνια να τους δουν μαζί.
Τότε είχαν παρακολουθήσει την πρώτη διδασκαλία.
– Μαθητή, πρόσεχε τις κινήσεις σου.
– Μάλιστα, Δάσκαλε.
Τώρα βλέπω το σκάκι με άλλο βλέμμα.
Ο Δάσκαλος έκανε μία κίνηση που τον ξάφνιασε. Δεν το είχε φανταστεί ότι υπήρχε.
– Είναι υπερκίνηση, μαθητή.
– Κι επιτρέπεται;
– Σε όλα τα κομμάτια.
– Μα είναι απίστευτη.
– Κι όμως υπάρχει.
– Και γιατί τα πιόνια δεν βλέπουν τα γαλάζια τετράγωνα;
– Είναι αόρατα γι’ αυτά όσο δεν έχουν προαχθεί.
– Τα κομμάτια έρχονται από άλλες παρτίδες;
– Διέσχισαν εποχές.
– Είναι τα θεμέλια της Χρονοστρατηγικής;
– Έμαθαν πρώτα την Τοποστρατηγική.
– Σαν τα πιόνια…
– Και μετά έκαναν την υπέρβαση.
– Και το κάστρο;
– Είναι η δομή που έρχεται από το παρελθόν για να βοηθήσει το μέλλον.
– Το κάστρο θα είναι η άμυνά μας;
– Κι ο Χρόνος της αντεπίθεσης.
– Κι αν πεθάνουμε πριν;
– Θ’ αναστηθούμε μαζί.
– Μάλιστα, Δάσκαλε.