Μικρά λεπτά ποιήματα στολίζουν τη συλλογή τουΗλία Αϋφαντή. Δεν έχουν ούτε ματαιοδοξίες ούτε φιλοδοξίες. Είναι απλά ανθρώπινακαι ανθρώπινα απλά. Δεν σπαταλούν παραισθήσεις. Είναι μόνο αισθήσεις.Πληγωμένες αισθήσεις. Εμπεριέχουν και τη νοσταλγία του φωτός και το φως τουμαύρου. Μετατρέπουν τον πόνο της λήθης σε λαβωματιά της μνήμης και συγκρίνουντα ασύγκριτα για να εντοπίσουν την ουσία.

Αγνότητα   
                  
                  Σου πρόσφερα ένα κυκλάμινο·
                  δεν το πήρες
                  κι είπες·
                  το φιλί είν’ αγνότερο.

Λίγοι στίχοι που επαρκούν. Ελάχιστα δομικάστοιχεία για να μην πλήξει την απλότητα, η πολυπλοκότητα. Προβολικές σκέψειςτης πραγματικής πολλαπλότητας αγγίζουν βαθιά το μέλλον μας. Το παρελθόν δίχωςμέλλον είναι η ιστορία του μύθου. Κι αν μας πληγώνουν τα ποιήματα του ΗλίαΑϋφαντή είναι διότι έζησαν το πάθος.

Αρχαίασοφία   

                         Γεννήθηκεςαπλά…
                         θα πεθάνεις απλά…
                         γιατί λοιπόν
                         να μη ζήσεις απλά…

Ερωτήματα δίχως απαντήσεις λαβώνουν τησυνείδησή μας, όταν υπάρχει ακόμα. Κι όταν δεν υπάρχει πια, αναβιώνονται οιενοχές της κοινωνίας που κατάφερε να σκοτώσει το παρελθόν της για να ζήσει τοαιώνιό της παρόν.

Πορεία   

               Ξεκινήσαμε με κάμποσα όνειρα.
               Ταμισά τα χάσαμε στη στράτα.
               Μετα υπόλοιπα χαντρίσαμε
               έναθλιμμένο κομπολόι
               ναχωρίζουμε το χρόνο
               σταγεράματα.

Ο Ηλίας Αϋφαντής με τη συνείδησή του παλεύεικαι με τους γέρους που δεν πρόφτασαν να πεθάνουν νέοι, που δεν μπόρεσαν ναθυσιαστούν για τα ιδανικά τους, που δεν θέλησαν να χάσουν την καθημερινότητάτους. Δημιουργεί διαλόγους ενός ατόμου, ενός ανθρώπου που ζει μόνος μέσα στημάζα της ερημιάς. Δεν πονάει πια διότι η πληγή της πληγής δεν είναι πια πόνος.Ακόμα και τα βάσανα έχουν μόνο τη γεύση της μνήμης. Κι αν υπάρχουν μερικοίάνθρωποι που τα θυμούνται ακόμα, είναι μόνο και μόνο γιατί είναι τα ίδια τουςτα βάσανα. Όμως το βάσανο έγινε ζωή με την πάροδο του χρόνου. Κι η κοινωνία θέλει μόνο επιβίωση. Η ζωήπαραμένει επικίνδυνη. Μπορεί να πεθάνει. Μπορεί να δημιουργήσει ενοχές. Διότικουβαλά μέσα της και το βάρος του θανάτου. Ενώ η κοινωνία είναι αθάνατη όπωςείναι άπειρη και η ηλιθιότητα. Δεν θέλει ν’ ακούσει το ανείπωτο. Τα τέρατα τηςζωής την τρομάζουν. Καταδικασμένα εν ζωή, συνεχίζουν το έργο τους. Ο ΗλίαςΑϋφαντής έχασε την παρθενιά του μέσα στον αγώνα της λύτρωσης, όχι όμως τονέρωτα. Συνεχίζει να ψάχνει την αγνότητα εκεί που δεν υπάρχει. Συνεχίζει ναπιστεύει στην ουτοπία. Παραμένει μόνος μέσα στην έρημο των ατόμων και περιμένειτους ανθρώπους που κάποτε όπως και ο Godot θα έρθουν για να γελάσουν και πάλι με τον Vladimir που έχασε τον Estragon.