Η εκκλησία των αιώνων δεν ήταν κτήριο
αλλά Χρόνος συνεύρεσης.
Είχε εξελιχθεί μ’ αυτόν τον τρόπο για να μην γίνει στόχος.
Κάθε κοινωνία προσπαθούσε να καταπολεμήσει τους συνεχιστές
γιατί πίστευε μόνο στη βάρβαρη πράξη
που είχε ως στόχο να σκοτώσει τον Χρόνο.
Tabula rasa.
Κι αυτό έπρεπε ν’ αποφευχθεί.
Με ελιγμούς και συνδυασμούς.
Για να μην πέσει η σκυτάλη.
Για να μην χαθεί το φως της γνώσης μέσα στον σκοταδισμό.
Οι τόποι έγιναν χρόνια.
Διότι χωρίς ανθεκτικότητα δεν θα έμενε τίποτα.
Οι σπάνιοι έπρεπε να οργανωθούν.
Και η εκκλησία των αιώνων απέκτησε τα στίγματα της πολιορκητικής.
Δεν ήταν πια μόνο εκκλησία, αλλά καστρικό μοναστήρι.
μόνο έτσι μπορούσε ν’ αποκρούσει τη βαρβαρότητα.
Όπως κι ο Χιλιάνθρωπος ήταν πολλαπλός, αφού υπήρχε
σε κάθε κύκλο της πολυκυκλικότητας,
έτσι και η εκκλησία των αιώνων
έγινε αιωνόβια.
Μόνο που κανείς δεν μπορούσε να την ανακαλύψει χωρίς
αποκάλυψη.
Αυτός ήταν ο στόχος της διδασκαλίας.