Νέα Χρονικά άρχισαν στις άκρες, στις διακλαδώσεις.
Ποιος έδινε σημασία σε αυτά, όταν δεν ήξερε για τα θεμέλια;
Οι κοινωνίες περνούσαν δίχως να διαβάσουν τα ίχνη.
Τα μεταβιβλία.
Ήθελαν παιδεία κι όχι υποχρεωτική εκπαίδευση.
Αυτή δεν επαρκούσε.
Δίχως ελευθερία, δεν υπήρχε ελεύθερη σκέψη.
Και δίχως ελεύθερη σκέψη, η φαντασία είχε τα όριά της.
Δεν τολμούσε να τα ξεπεράσει.
Και να έβλεπε τον ποταμό, δεν θα περνούσε απέναντι.
Δίχως υπέρβαση καμία αλλαγή.
Έτσι είχε στηθεί η Αυτοκρατορία του παρόντος.
Κι έδινε την εντύπωση ότι ήταν αθάνατη.
Ήταν όμως λάθος.
Και πέθανε κι αυτή μες στο αύριο.
Όμως οι περισσότεροι ονόμαζαν το αύριο, σήμερα
για να μη φανεί η κατάρρευση.
Η Αυτοκρατορία επιβίωσε για μία μέρα μόνο.
Και την ονόμαζε αιωνιότητα.
Για να ισχυροποιήσει τη θέση της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Τα Χρονικά έγραφαν άλλα.
Και τα θεωρούσαν ακοινώνητα.
Επειδή μιλούσαν μόνο για την Ανθρωπότητα.
Και μόνο στους σπάνιους.