Πριν τις διακλαδώσεις, οι άνθρωποι έβλεπαν μόνο μία Αυτοκρατορία.
Δεν είχαν συνειδητοποιήσει τις παράλληλες δομές.
Και η υπερδομή ήταν αόρατη.
Έπρεπε πρώτα ν’ανακαλύψουν τα θεμέλια.
Και τη θεμελίωση του Χρόνου.
Δεν γινόταν όμως δίχως την έννοια της συνέχειας.
Παλαιότερα ήταν όλα αυτονόητα.
Έως την συνείδηση.
Αφού τίποτα δεν ήταν όσο δεν το είχες σκεφτεί.
Για την πραγματικότητα, ήθελε την πράξη.
Για την πράξη, το όραμα.
Για το όραμα, την ουτοπία.
Και για την ουτοπία, το αδιανόητο.
Από εκεί και πέρα άρχιζε η αποστολή.
Μετά την αφύπνιση.
Μετά το σκοτάδι, με τη φώτιση.
Αν υπήρχε συνέχεια, δεν έπρεπε να σταματήσει.
Κανείς δεν έπρεπε να χάσει την σκυτάλη.
Όσο σκληρό και αν ήταν αυτό.
Έπρεπε να το αντέξουν οι άνθρωποι.
Τουλάχιστον οι σπάνιοι.
Κι έτσι έγινε.
Έτσι γεννήθηκαν οι Ακρίτες του Χρόνου.
Εκεί όπου υπήρχε ανάγκη.