Όταν κάποιος ξεπερνούσε το στάδιο της φαντασίας,
άρχιζε η ετοιμότητα.
Ήθελε προετοιμασία ακόμα κι αυτή.
Διότι η διδασκαλία ήταν δύσκολη και σκληρή.
Σαν την αρχαία αγωγή, αλλά στο επίπεδο της νοόσφαιρας.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσεις την πραγματικότητα.
Ανά τους αιώνες, τα βιβλία είχαν δημιουργήσει
τις πρώτες γέφυρες,
τα πρώτα αδιανόητα περάσματα
και το παρελθόν άρχισε να ξεχειλίζει στο μέλλον.
Η δυναμική είχε αντικαταστήσει τη στατική.
Και με τη ρευστότητα των δεδομένων
η πλαστικότητα του εγκεφάλου
έγινε απαραίτητη.
Δεν ήταν πια προσαρμογή μα αλλαγή φάσης.
Το σύμπαν είχε αλλάξει
και μαζί του και ο άνθρωπος.
Οι άνθρωποι οι σπάνιοι.
Με τα Χρονικά είχαν δημιουργηθεί θέματα.
Τα θέματα του Χρόνου.
Κι αν κάποιος ήξερε για το Βυζάντιο
καταλάβαινε τότε τι θα προέκυπτε.
Η διαχρονικότητα ήταν αναγκαία για την εξέλιξη.
Και η εξέλιξη για τη συνέχεια.