Παλαιότερα νόμιζαν ότι ο Χρόνος ήταν απόλυτος.
Έγινε όμως η ανατροπή.
Πέθανε το απόλυτο, γεννήθηκε ο χωροχρόνος.
Παρόλα αυτά δεν έγιναν όλα σχετικά.
Εμφανίστηκε η έννοια της δομής.
Δεν ήταν πια ούτε γραμμικός, ούτε μονοδιάστατος.
Είχε αποκτήσει στη νοόσφαιρά μας άλλες ιδιότητες που ήταν άγνωστες για αιώνες.
Βέβαια υπήρχαν αντιλήψεις που ένιωθαν.
Πώς όμως να εκφραστούν μέσα σ’ ένα κόσμο όπου η φαντασία είχε και αυτή τα όριά της, αφού ακόμα και η πολλαπλότητα των κόσμων ήταν ανατρεπτική.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπήρχαν και ερωτήματα. Και αυτά γινόντουσαν όλο και πιο σοβαρά με τους αιώνες.
Μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας, τα κεριά είχαν ανάψει.
Το καθένα μόνο του.
Δίχως συντονισμό.
Γιατί κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το πλήθος.
Μάλλον όχι κανένας.
Μερικοί μόνο.
Ήταν σπάνιοι.
Πιο σπάνιοι κι από την σπανιότητα.
Γι’ αυτό αυτοί βρήκαν την άκρη.
Στην Άκρη του Χρόνου ζούσαν.