Στη στρατηγική είναι αποτελεσματικότερο να σκέφτεσαι το τέλος πριν την αρχή, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο οργανώνεσαι μεθοδολογικά με την συλλογή των εμποδίων που καθορίζουν περισσότερο την πορεία μας παρά τον στόχο. Ο στόχος καθώς δεν ανήκει στη στρατηγική, αλλά λειτουργεί ως μεταστρατηγική οντότητα μ’ ένα καταλυτικό τρόπο. Έτσι οι αντιδράσεις θα ενεργοποιηθούν από το πλαίσιο του, για να μετατραπεί σε πεδίο. Αν δεν προετοιμαστείς από το τέλος δεν μπορείς να ξέρεις πώς θ’ αρχίσεις για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα και θα αυτοσχεδιάζεις με όλα τα προβλήματα που θα έρχονται χωρίς να σε βοηθούν, αλλά να σ’ απασχολούν καθημερινά. Επίσης όταν οι στόχοι είναι υψηλού επιπέδου, τότε η προετοιμασία είναι ακόμα πιο απαραίτητη, αφού χρειάζεται προπόνηση και πρόβα για να υπάρξει η παράσταση που έχει νόημα μόνο και μόνο αν ακολουθεί το νοητικό σχήμα του έργου, αλλιώς θα είναι μόνο και μόνο ένας εκφυλισμός. Η ουσία βασίζεται στην παραγωγή του έργου κι όχι απλώς στον τερματισμό. Όταν ο τερματισμός είναι ήδη στόχος, τότε ο στόχος δεν αξίζει. Διότι στο τέλος, χρειαζόμαστε μια αλλαγή φάσης κι όχι απλώς τη λήξη μιας διαδικασίας που δεν έχει συνέχεια. Το τέλος μ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται αρχή. Ενώ αλλιώς είναι η αρχή που τελειώνει δίχως ν’ αλλάξει την πραγματικότητα, γιατί τερμάτισε ως ύπαρξη δίχως να γίνει ζωή. Όμως η Ανθρωπότητα και ο Χρόνος θέλουν ζωές για να ζήσουν κι όχι μόνο υπάρξεις δίχως τελεολογία.