Ενώ ο καθένας λέει ότι παλεύει για τη μάχη της ζωής και οι περισσότεροι λένε στην τελική δεν παλεύεται, στην πραγματικότητα βλέπουμε ότι σχεδόν κανένας δεν είναι σωστά προετοιμασμένος. Έτσι αυτοσχεδιάζει χωρίς μεθοδολογία και σπαταλά μια απίστευτη ποσότητα χρόνου για να παράγει ελάχιστα, που δύσκολα ανήκουν στο έργο. Το αρχικό λάθος προέρχεται από την έλλειψη διαχείρισης του χρόνου, γιατί δεν αναλύονται οι διαφορές μεταξύ πλαισίου, πεδίου, πεδίου δράσης και πεδίου μάχης. Κατά συνέπεια βρισκόμαστε γρήγορα στο πεδίο μάχης δίχως τα κατάλληλα εφόδια. Αν κωδικοποιήσουμε αυτά τα στάδια και κάνουμε μια μεταφορά δομής, θα δούμε τα πράγματα μ’ έναν πιο ορθολογικό τρόπο που ετοιμάζει μια στρατηγική πορεία. Για τη ζωή το πλαίσιο είναι η νοόσφαιρα, το πεδίο η πραγματικότητα, το πεδίο δράσης η δραστηριότητα και το πεδίο μάχης η μαχητικότητα που έχουμε. Το τελικό στάδιο εξετάζεται μέσω του αποτελέσματος, αλλά όχι τα προηγούμενα που σχετίζονται περισσότερο με τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε. Εδώ η νοημοσύνη λειτουργεί για τον εντοπισμό αυτών των εμποδίων που θα αντιμετωπιστούν μέσω της σκέψης. Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί δεν κάνουν σωστή εκτίμηση της δυσκολίας λόγω έλλειψης ανάλυσης μέσω αυτών των σταδίων και βιάζονται να λύσουν τα προβλήματα χωρίς μεθοδολογία και συνήθως έρχεται η ήττα που ονομάζουν αποτυχία, διότι θεωρούν ότι οφείλεται στη δράση της τύχης, ενώ έχουν απλώς ανάγκη στρατηγικής καθοδήγησης για να πετύχουν αδιανόητα κατορθώματα.