Στη Λευκωσία την παλιά
ένιωσα την μοναξιά σου,
τον πόνο που δεν ξεπερνά
τα όρια της καρδιάς σου.

Σ’ ένα φυλάκιο κοντά
και στις στιγμές μας στη στάση
ακούμπησα με τα φιλιά
τη μνήμη που’ χε ξεσπάσει.

Χάθηκαν οι ώρες, έσπασε το μεσημέρι.

Ανέβηκα πόνου σκαλιά
πάνω στα τείχη του πάθους
και ο χρόνος, λαβωματιά
με τις κινήσεις του λάθους.

Κατέβηκα σπίτια παλιά
σε μονοπάτια χειμώνων
να βρω μνήμη στην ερημιά
για την αρχή των αιώνων.

Δάκρυσε η λήθη, έκλαψε το καλοκαίρι.