Στη Λευκωσία την παλιά
ένιωσα την μοναξιά σου,
τον πόνο που δεν ξεπερνά
τα όρια της καρδιάς σου.

Σ’ ένα φυλάκιο κοντά
και στις στιγμές μας στη στάση
ακούμπησα με τα φιλιά
τη μνήμη που’ χε ξεσπάσει.

Χάθηκαν οι ώρες, έσπασε το μεσημέρι.

Ανέβηκα σκαλιά πόνου
πάνω στα τείχη της λύπης
με λάβωσαν πληγές χρόνου
με τα λόγια της σιωπής.

Κατέβηκα σπίτια παλιά
με δρόμους του παρελθόντος
να βρω μνήμη στην ερημιά
για την αρχή του μέλλοντος.

Δάκρυσε η λήθη, έκλαψε το καλοκαίρι.