Δομικά η Κωνσταντινούπολη αποτελεί την αιχμή του δόρατος της Ευρώπης κι όχι της Ασίας, γιατί είναι η άκρη και η κορυφή της γωνίας της Θράκης. Δημιουργείται γύρω ένα τοποστρατηγικό τρίγωνο με δύο θαλάσσιες πλευρές, οι οποίες είναι οι πιο ανθεκτικές λόγω του υγρού στοιχείου και μια ηπειρωτική. Όταν μιλούμε για την Άλωση του 1453, ξεχνούμε να αναδείξουμε το γεγονός ότι έγινε μέσω της Θράκης κι όχι μέσω της Ασίας, μετά από την κατάληψη όλων των κάστρων που προστάτευαν ως δίκτυο την ευρωπαϊκή της πλευρά. Αν επιπλέον θυμηθούμε ότι η ανακατάληψη του 1261 από τον Αλέξιο Στρατηγόπουλο έγινε από την ίδια πλευρά, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί οι Συνθήκες Σεβρών και Λωζάνης προέβλεπαν και προβλέπουν μια αποστρατικοποιημένη ζώνη από αυτήν την πλευρά. Η Θράκη σταματά χρονοστρατηγικά στην Κωνσταντινούπολη κι οποιοσδήποτε εκφυλισμός αυτού του στρατηγικού νοητικού σχήματος καταντά επικίνδυνος σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής. Πρακτικά, αν συμπεριλάβουμε στη σκέψη μας το γεγονός ότι η Ευρώπη είναι μια τοποστρατηγική γωνία με τον Ατλαντικό Ωκεανό, τη Μεσόγειο θάλασσα και τα Ουράλια Όρη, τότε καταλαβαίνουμε ότι η Κωνσταντινούπολη θα απελευθερωθεί από την ευρωπαϊκή πλευρά, γιατί είναι αποκομμένη από την ασιατική. Δεν είναι, λοιπόν, ανάγκη να αναρωτιόμαστε ποιο θα είναι το μέλλον της, αφού η μνημοσύνη δίνει την απάντηση. Ας το υπενθυμίσουμε για να προετοιμαστούμε ως Ελληνισμός που ζει με τους αιώνες κι όχι με τα χρόνια.