Οι άρχοντες έτρωγαν κι έπιναν
σε μαρμαρένια τάβλα
ασημένια και μαλαματένια
δίχως να μιλήσουν
κι ο Κωνσταντίνος ο μικρός
σιγοτραγουδούσε
για τον μαύρο ίππο
του Ανδρόνικου,
του γιου του τιμημένου:
«Μαύρος είσαι, μαύρα φορείς
και μαύρο ίππο καβαλικεύεις,
του μαθαίνεις να περπατά
του μαθαίνεις να τρέχει
του μαθαίνεις ν’ αντέχει
τον όχλο του πολέμου
του μαθαίνεις τη στεριά
όσο και του πελάγου
και ξεχνάς τη λυγερή
την αγαπημένη σου.»