Στο απολιθωμένο δάσος
είδαμε τη φύση μας
πριν σαράντα εκατομμύρια χρόνια
να έχει γίνει
πέτρινη μνήμη
για να μας υπενθυμίσει
ότι υπήρχαμε
ως σπάνιο πλαίσιο
σε εποχές μακρινές
όπου οι αιώνες
είναι στιγμές
της προϊστορίας
έτσι καταλάβαμε
ότι έπρεπε κι εμείς
να προστατέψουμε
τη μνημοσύνη
του χωροχρόνου
αφού το ξύλο
είχε γίνει πέτρα
λόγω της λάβας
του ηφαιστείου
για να μη ξεχάσουμε
το σπάνιο του Χρόνου
πριν την Ανθρωπότητα.