Με τις υπερβάσεις του Διγενή, βλέπουμε και τον άθλο του Ελληνισμού.
Κάθε μονομαχία, είναι και μια συμβολική μάχη.
Ο Διγενής είναι ταυτόχρονα ελληνικός ήρωας και Ηρακλής του Βυζαντίου. Παλεύει με όλους τους εχθρούς της Χριστιανοσύνης μέσω του Ελληνισμού.
Κι έτσι ενισχύει τη ρωμιοσύνη.
Λειτουργεί ως μαχητής του Χρόνου που επανήλθε, για να βοηθήσει τους δικούς του ακόμα κι αν έπρεπε να νικήσει τον Χάροντα.
Με τον Διγενή ο Ελληνισμός δρα αποτελεσματικά και στρατηγικά μέσω
της μεταθανάτιας ζωής.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν κράτησε τόσους αιώνες μόνο και μόνο λόγω πίστης.
Για να περάσει στον επόμενο κύκλο της πολυκυκλικότητας, δημιούργησε ένα μονόχρωμο κράμα.
Έτσι ο δικέφαλος αετός απέκτησε το σπαθί του Ελληνισμού και τον σταυρό της Χριστιανοσύνης.
Και δεν είναι τυχαίο, όχι μόνο πότε γεννήθηκε ο θρύλος και πότε καταγράφτηκε από την ιστορία.
Διότι η εχθρική αντιπαράθεση με τη θρησκεία που μισούσε τις παραστάσεις, θα ήταν όλο και πιο έντονη στους επόμενους αιώνες.
Η ουσία όμως δεν είναι το τέλος, αλλά η αιωνόβια άμυνα που άντεξε τόσα πολλά όλους αυτούς τους αιώνες.
Ενώ οι άλλοι έπεφταν σαν τα εφήμερα.
Το Βυζάντιο κράτησε ως Διγενής Ακρίτης,
λόγω Χριστιανοσύνης μέσω Ελληνισμού.