Ο χρονοστρατηγικός μύθος που επιλέχθηκε
ήταν ο Διγενής Ακρίτης.
Και ο λόγος ήταν πολλαπλός.
Η μετά θάνατον ζωή είχε αποστολή.
Ο Ελληνισμός έπρεπε να βοηθήσει σε στρατηγικό επίπεδο τον Χριστιανισμό
γιατί το Βυζάντιο κινδύνευε όλο και περισσότερο από τους θρησκευτικούς εχθρούς.
Ο Διγενής δεν είναι ένα φιλολογικό τέχνασμα, αλλά χρονικό στρατήγημα.
Ακόμα και το όνομά του ακολουθούσε ένα νοητικό σχήμα, αφού αποτελούσε
ένδειξη της διπλής του καταγωγής.
Το πρώτο σκέλος ήταν η οντολογία του.
Και το δεύτερο η τελεολογία του.
Η αποστολή του ήταν η προστασία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στα ακριτικά μέρη.
Με το Διγενή Ακρίτη, το Βυζάντιο δεν ήταν πια μόνο και μόνο ένα κέντρο εξουσίας.
Η ουσία του καθοριζόταν πια από τις άκρες.
Ο Διγενής δεν ήταν ουδέτερος.
Ούτε από την γέννησή του, ούτε από την αποστολή του.
Ως τελεολογική οντότητα, η ζωή του ήταν μόνο και μόνο δράση.
Μια δράση που ήταν απαραίτητη.
Διότι υπήρχε κίνδυνος.
Ο Διγενής ήταν η απόδειξη ότι ακόμα και στις άκρες, ακόμα και στα άκρα, ο Ελληνισμός νικούσε τους εχθρούς και βοηθούσε λόγω του θάρρους,
τον Χριστιανισμό να ενσωματώσει τις διαφορές που χωρίς αυτόν θα ήταν σημεία τριβής για το Βυζάντιο.
Ο Διγενής είναι ένας κρίσιμος νους κι όχι απλώς μια μάζα.
Διότι διαμόρφωσε όλη την εποχή του και συνέχισε την δράση του μετά από αιώνες.