Αν η Αυτοκρατορία του Βυζαντίου ήταν μόνο και μόνο ένα θρησκευτικό πλαίσιο,
τότε η μεθοδολογία της αντιμετώπισής της, ήταν η επίθεση κατά της πίστης.
Κι ένας τρόπος επίθεσης ήταν ο εκφυλισμός.
Η πίστη μας χωρίς εικόνες ήταν μια άλλη θρησκεία, πιο προσβάσιμη στη φθορά.
Οι εικονοκλάστες εισήλθαν σε αυτό το πλαίσιο για να καταλάβουν την Αυτοκρατορία και να κόψουν τα πόδια του δικέφαλου αετού.
Όμως ο λαός αντιστάθηκε και η αντεπίθεση ήρθε ειδικά από τα δυτικά θέματα.
Στην Ελλάδα, η επίθεση κατά των εικόνων ήταν αδιανόητη, κι όταν το αντιληφθήκαμε ότι προχωρούσε έγινε απαράδεκτο ακόμα κι αν την προωθούσαν τα υψηλότερα στοιχεία της εξουσίας.
Επί της ουσίας ο Ελληνισμός έκανε ήδη παρεμβάσεις πάνω στην ιστορία του Βυζαντίου
για να μην παύσει η συνέχεια της πολυκυκλικότητας.
Αυτή η αίρεση δεν ξεπεράστηκε μόνο και μόνο θρησκευτικά, αλλά με μια εθνική αντίσταση και θυσία.
Διότι το πολιτιστικό στοιχείο έδειξε τα όριά του με αυτές τις επιθέσεις που δίχασαν το Βυζάντιο.
Δεν υπήρχε συνοχή και γι’ αυτόν τον λόγο η εσωτερική φθορά ήταν τόσο ισχυρή.
Στη συνέχεια λοιπόν μετά το ξέσπασμα και τη νίκη κατά της τεχνητής εξουσίας, έπρεπε να εμφανιστεί η ένωση.
Και αυτή για να γίνει πραγματικότητα άρχισε με τον μύθο που είναι η ουσία της ιστορίας, γιατί η ουτοπία του μύθου ήταν ήδη η στρατηγική, η χρονοστρατηγική.