Για αιώνες, όλοι είχαν πιστέψει ότι ο Ελληνισμός είχε πεθάνει χωρίς να αμφισβητεί αυτό το γεγονός.
Στην πραγματικότητα, ο Ελληνισμός είχε μεταμορφωθεί κι είχε πάρει άλλη εμφάνιση για τους άλλους.
Μετά τη νίκη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε γίνει ρωμιοσύνη για να επιβιώσει.
Αυτή η εξέλιξη έγινε αντιληπτή μόνο σε όσους την έζησαν.
Οι επόμενοι δεν κατάλαβαν ότι ήταν μία αλλαγή κύκλου της πολυκυκλικότητας.
Έτσι είχαν την εντύπωση ότι ο Ελληνισμός είχε πεθάνει.
Και η πίστη φαινόταν το μοναδικό μέσον της διατήρησης και της διάσωσης του Έθνους.
Έκαναν λάθος όμως.
Και αυτό δεν το είχαν προβλέψει.
Γιατί με την εμφάνιση μιας νέας θρησκείας απέκτησαν έναν εχθρό που δεν τον ενοχλούσε η χρήση της βαρβαρότητας.
Επίσης λόγω φόβου και εκφοβισμού, παρουσιάστηκε ένα νέο φαινόμενο.
Η αλλαξοπιστία.
Για τον Ελληνισμό αυτό δεν είχε νόημα.
Διότι πολύ απλά δεν μπορούσες να μην είσαι πια Έλληνας.
Εκτός βέβαια για όσους εξέταζαν μόνο και μόνο το πλαίσιο της θρησκείας.
Το έθνος δεν άλλαζε.
Ζούσε ήδη με τη διαχρονικότητά του.
Με το Βυζάντιο, όσοι δεν ήξεραν ότι αποτελούσε τη νέα συνέχεια του Ελληνισμού, θεμελίωσαν τις θέσεις τους αποκλειστικά πάνω στη θρησκεία.
Τότε άρχισαν άλλα προβλήματα.