Η Μάχη του Χρόνου δεν άρχισε ξαφνικά.
Προετοιμαζόταν εδώ και αιώνες.
Αυτό έδειχνε η μεγάλη εικόνα.
Ασχέτως αν οι περισσότεροι δεν μπορούσαν
καν να το αντιληφθούν μετά από τόσα χρόνια.
Η συνήθεια είχε σκοτώσει τη σκέψη.
Και ο νέος ραγιαδισμός φαινόταν φυσιολογικός.
Όμως τίποτα δεν ήταν.
Η πολιορκητική ήταν ξεκάθαρη.
Και η πολιορκία της Αυτοκρατορίας
είχε αρχίσει με την επίθεση κατά των εικόνων.
Στην αρχή κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει
τον κίνδυνο του εκφυλισμού.
Και χρειάστηκαν δεκαετίες.
Ακόμα και αν μερικοί ευγενείς του Βυζαντίου
πάλευαν ενάντια σ΄ αυτήν την αίρεση.
Είχαν ήδη αντιμετωπίσει τους εχθρούς
που μισούσαν τις παραστάσεις.
Δεν ήταν τυχαία η εισβολή από τα ανατολικά
θέματα.
Η ζώνη επαφής ήταν εκτός ελέγχου.
Τότε γεννήθηκε ο μύθος του Διγενή.
Μετά από αυτά τα γεγονότα.
Διότι πολύ απλά ο Χριστιανισμός δεν
μπορούσε να λύσει όλα αυτά τα προβλήματα.
Είχαν παρουσιαστεί διχόνοιες που άλλοι
ερμήνευαν σαν εκδοχές.
Μόνο που η ερμηνεία είχε γίνει υπερερμηνεία.
Και το θέμα είχε ξεφύγει από τα όρια
που όλοι θεωρούσαν συμβατικά.
Ο Διγενής Ακρίτης με τη δύναμή του
είχε έρθει όχι μόνο μετά αλλά και για
να ενισχύσει το νοητικό σχήμα του
διαχρονικού Ελληνισμού.
Γιατί ο Ελληνισμός σαν τον Διγενή,
είχε νικήσει τον Χάροντα.
Κι έτσι άρχισε η Μάχη του Χρόνου.