Η Θεωρία Αποφάσεων δεν είναι η Θεωρία Παιγνίων. Η πρώτη είναι μια ειδική περίπτωση της δεύτερης, όταν υπάρχει ένας μοναδικός παίκτης. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να βρίσκουμε άτομα που συνεχώς λένε ότι ανήκουν σε μια ομάδα και ότι τα λόγια τους διέπονται από τη Θεωρία Παιγνίων, ενώ στην πράξη συμπεριφέρονται σαν να υπήρχε μόνο και μόνο η Θεωρία Αποφάσεων. Επί της ουσίας αυτό σημαίνει πρακτικά ότι δεν είναι καν ανάγκη να δηλώσεις ότι θα αλλάξεις τα πάντα μόνος σου, ενώ ξέρεις ότι η συμβολή των άλλων παικτών που λειτουργούν και αυτοί ορθολογικά, θα έχει σημασία στο αποτέλεσμα. Επίσης δεν είναι ανάγκη να λες ότι συμμετέχεις στην παραγωγή ενός έργου, επειδή ανήκεις σε μια ομάδα και μόνο. Το να ανήκεις σε μια ομάδα σημαίνει ότι έχεις υποχρεώσεις, αλλιώς η παρέα σού φτάνει. Η ομάδα παράγει ένα συλλογικό έργο κι όχι ένα πολλαπλά ατομικό. Διότι η βέλτιστη συλλογική λύση δεν έχει απαραίτητα σχέση με τη βέλτιστη ατομική λύση. Έτσι αν ο σκοπός σου είναι να εκμεταλλευτείς μια ομάδα, ενώ δεν κάνεις καμιά αξιοποίηση των ικανοτήτων σου, δεν είναι ανάγκη να θέλεις να μας πείσεις. Δεν πρόκειται να γίνει. Η ομάδα δεν είναι μόνο ένα σύνολο, έχει και μια εσωτερική πράξη και είναι αυτή που παράγει την όλη ομάδα. Γι’ αυτόν το λόγον η ομάδα είναι κι ένας δεσμός ελευθερίας.