Η αποκάλυψη έγινε μέσω των κάστρων.
Με τις μελέτες του παρελθόντος
το μέλλον είχε αλλάξει.
Και αυτό που φαινόταν ουτοπικό, είχε γίνει.
Κάποιος είχε δημιουργήσει ένα κώδικα.
Κι είχε χρησιμοποιήσει το σκάκι.
Έτσι είχε μεταφέρει γνώσεις μέσα στους αιώνες.
Η σκακιέρα του όμως δεν ήταν κλασική.
Την είχε εμπλουτίσει με σχήματα της πολιορκητικής.
Τότε σκέφτηκε το αφαιρετικό μοντέλο του Mandelbrot.
Αποφάσισε λοιπόν να δημιουργήσει
ένα άλλο μοντέλο.
Πέρα από τη βυζαντινή
χρησιμοποίησε και την καστρική.
Είχε βάλει μαζί το παρελθόν και το μέλλον.
Έτσι κατασκεύασε
την καστρική σκακιέρα SER.
Και πάνω σε αυτή
έβαλε το μύθο του Διγενή Ακρίτη
για να συνθέσει το έπος.
Δύο σκέλη για μια δομή.
Δύο σκακιέρες για μια υπερδομή.
Ο Διγενής αποτελούσε ένα αναγκαίο συνδυασμό.
Το κέντρο ήταν στις άκρες.
Πάνω στις άκρες, έχτισε νοητικά κάστρα.
Ήταν το αποτέλεσμα μιας πλάγιας σκέψης.
Το κέντρο δεν ήταν απαραίτητα το επίκεντρο.
Η προστασία του δεν γινόταν από τον ίδιο χώρο.
Αυτό επέτρεπε στην ανθεκτικότητα
να γίνει βέλτιστη σε βάθος Χρόνου.
Το Βυζάντιο δεν ήταν μόνο ζωή αλλά και πνεύμα.
Αυτό ήταν σαν ένα εφτάψυχο μαχητή.
Τους έδειξε τα θεμελιακά στοιχεία της ψυχοδοσίας.
Τότε κατανόησαν την επινόηση
της αρχιτεκτονικής του Χρόνου
κι είδαν τη στρατηγική της ιστορίας.
Η εικόνα θύμιζε αγιογραφία.
Μόνο που η σύνθεση δεν ήταν κλασική.
Είχε πολλά πρόσωπα που λειτουργούσαν
σαν ένα καστρικό δίκτυο.
Η διακλάδωση είχε αρχίσει.
Ο Χρόνος είχε αλλάξει.
Kι ήταν ακόμα εδώ
μετά τον λαβύρινθο των σκέψεων.
Έτσι είδαν ότι αποστολή τους
ήταν να κρατήσουν τον μίτο
δίχως να χαθεί μέσα στους αιώνες
μαζί είχαν γίνει εφτά
για τη συνέχεια.