Το 938 ο πρώτος πόλεμος τελείωσε με ανταλλαγή των αιχμαλώτων.
Η αιχμαλωσία ήταν το νοητικό σχήμα.
Το ίδιο και η ομηρία.
Και κάθε όμηρος ήταν επικίνδυνος για αυτόν που ήθελε να τον απελευθερώσει.
Έτσι τα ανεξάρτητα εμιράτα αποτελούσαν ένα θετικό στοιχείο για το Βυζάντιο.
Έτσι απελευθερώθηκε η Κύπρος και τέλειωσε η αραβική περίοδος.
Το Χαλιφάτο της Βαγδάτης είχε αφήσει τη θέση του στο Χαλιφάτο των Φατιμιδών.
Όμως η ανεκτικότητα ήταν μόνο προσωρινή.
Τα πράγματα άλλαξαν με το Αββασιδικό Χαλιφάτο.
Αλλά πριν έγινε η απελευθέρωση των Αγίων Τόπων.
Και το αδιανόητο έγινε.
Ξαναέγινε.
Ήταν θέμα αξιών.
Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν διαχρονικό.
Η έκτη αίσθηση ήταν η νοημοσύνη.
Αλλά μόνο μέσω της σκέψης
υπήρχε η διάδοση.
Απλώς χρειαζόταν η κωδικοποίηση.
Τα γεγονότα δεν ήταν όλα της ίδιας φύσης.
Υπήρχαν και κομβικά σημεία.
Ήθελε να τους δείξει ότι οι δεσμοί ήταν ικανοί να συνδέσουν τους κόμβους του Χρόνου.
Έπρεπε να καταχωρίσουν μόνο τους κόμβους και να τους δέσουν με τις σχέσεις των δεσμών.
Πάνω στη σκακιέρα μερικές κινήσεις ήταν πιο στρατηγικές από τις άλλες που περιοριζόταν σε τακτικό επίπεδο .
Ήταν σαν να έψαχναν τις τοποθεσίες των κάστρων σε μία περιοχή για ν’ ανακαλύψουν όχι μόνο τη δομή τους αλλά και την υπερδομή.
Σιγά σιγά η σκακιέρα γινόταν όλο και πολυπλοκότερη μέσα στο μυαλό τους.
Η αλλαγή του υπόβαθρου επέτρεπε την καινοτομία της σκέψης.
Είναι σαν να έβλεπαν ήδη τα κάστρα
πάνω στην ακριτική σκακιέρα.
Κι όμως ο τετραγωνισμός του κύκλου δεν ήταν επιλύσιμος.
Έπρεπε να σκεφτούν διαφορετικά.
Καστρική σκέψη.
Τους έδειξε πώς ένα σύμπλεγμα
μπορούσε να λυθεί
μ΄ ένα δίκτυο.
Οι κόμβοι με τους δεσμούς αποτελούσαν
ένα ανθεκτικό δίκτυο.
Αυτό θα ήταν η προστασία τους
και στους επόμενους αιώνες
δεν έπρεπε να το ξεχάσουν.