Το πρόβλημα ήταν όταν η πίστη γινόταν θρησκεία.
Αυτό δίδασκε η ιστορία της Ανθρωπότητας.
Ποιος διάβαζε την τετράμορφη γραφή;
Όλοι έλεγαν ότι πίστευαν, ενώ ήταν απλώς θρήσκοι.
Δεν παρακολουθούσαν, απλώς ακολουθούσαν.
Όμως δεν υπήρχε ακολουθία δίχως λόγο.
Και αυτός ο λόγος ήθελε νοημοσύνη.
Έτσι και το Άσμα του Αρμούρη.
Εμπεριείχε ενδείξεις εκεί που οι περισσότεροι έβλεπαν μόνο
και μόνο ένα παλαιό κείμενο.
Κι όμως η προφορική του παράδοση ήταν ακόμα πιο παλιά.
Τα χειρόγραφα του άσματος ήταν στην Αγία Πετρούπολη
και στην Κωνσταντινούπολη.
Ούτε αυτό ήταν τυχαίο.
Ποιος το ήξερε όμως;
Ήταν στόχος αποστολής σε κάθε περίπτωση.
Η εκστρατεία του νεαρού βυζαντινού πολεμιστή ήταν παράδειγμα.
Οι άθλοι ήταν απαραίτητοι για την απελευθέρωση.
Οι υπερβάσεις ήταν αναγκαίες για την αιχμαλωσία.
Όλα οδηγούσαν στα Κατεχόμενα.
Κι αν το κείμενο μιλούσε για Σαρακηνούς, το νοητικό σχήμα
ήταν το ίδιο.
Ήταν πάλι μια προσπάθεια που αποσκοπούσε τον αφανισμό
του λαού του Σταυρού.
Πότε πριν δεν είχαν προσέξει τη σημασία του σταυρού
και την τελεολογία που έδινε στο βασιλιά.
Η αξία του δεν προερχόταν από την ύπαρξή του αλλά
από το ρόλο του για τη Χριστιανοσύνη.
Έτσι και ο Βασιλιάς σκέφτηκαν.
Τότε συνδύασαν την λειτουργία στην Αγία Σοφία με το
τελετουργικό της παρτίδας.
Από τον έκτο αιώνα υπήρχε για το μέλλον.
Είχαν διαβάσει “Περί Κτισμάτων” του Προκοπίου.
Και τώρα στο μυαλό τους είχε έρθει η ιδέα ότι ο ίδιος
ιστορικός είχε γράψει όχι μόνο “Υπέρ των πολέμων λόγοι”
αλλά και την “Απόκρυφη ιστορία”.
Κάθε στοιχείο έμπαινε στη θέση του.
Μόνο που ο συνδυασμός ήταν πάντα διαφορετικός.
Του θύμισε το “Στομάχιον” του Αρχιμήδη.
Και την συνδυαστική του πολυπλοκότητα.
Η σκακιέρα με την καινή διδασκαλία ήταν άνοιγμα
που γεννούσε ιδέες.
Είχε δίκιο λοιπόν.
Η κωδικοποίηση είχε αρχίσει.
Και οι μαθητές καταλάβαιναν καλύτερα τον ρόλο τους.
Τους είχε μετατρέψει σε μαχητές του Χρόνου.
Η βοήθεια της βοήθειας αποκτούσε άλλο νόημα.
Δεν ήταν ριζοσπαστικό αφού υπήρχε συνέχεια.
Ήταν καινοτόμο.