Ο τριπλός δεσμός είχε αντέξει αιώνες.
Γι’ αυτόν το λόγο είχε επινοηθεί.
Σκάκι.
Ελληνισμός.
Ρωμιοσύνη.
Όλα τα στοιχεία της σκακιέρας SER.
Ο δεσμός είχε γίνει διαχρονικός.
Είχε προσθέσει το απέραντο γαλάζιο.
Και το κενό του άδειου,
το είχε μετασχηματίσει
σε κενότητα
για ν’ αρχίσει η πολυκυκλικότητα
για την αμισεία
της Ανθρωπότητας και του Χρόνου.
Κάθε τετράγωνο είχε αποκτήσει ιστορία.
Οι διασταυρώσεις είχαν γίνει διακλαδώσεις.
Δεν ήταν πια θέμα χώρου
όλα εξαρτιόντουσαν από τον Χρόνο.
Στα άκρα.
Εξέτασε και πάλι την ηρωική μεσαιωνική ποίηση.
Έμοιαζε με παλιά σκακιέρα.
Όμως οι κινήσεις ήταν οι ίδιες.
Νέα ερμηνεία.
Πλάγια σκέψη.
Οι επιθέσεις έπρεπε να γίνουν από τα πλάγια.
Δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Η μάχη θα ζούσε πάνω σε μια διακλάδωση.
Ενώ στη διασταύρωση θα ήταν ο Βασιλιάς.
Διότι δεν υπήρχε κέντρο.
Οι επιλογές ήταν πολλές.
Η πολλαπλότητα όμως μοναδική.
Για να σταθεί η ουσία της διδασκαλίας.
Οι πρώτοι που ξαφνιάστηκαν ήταν οι μαθητές.
Δεν ήξεραν ότι υπήρχε τέτοια κωδικοποίηση.
Αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν το νέο.
Ούτε η τελευταία θα ήταν.
Είδαν το χαρακτηριστικό χαμόγελο του Δασκάλου.
Τους είχε πει ότι το σκάκι θα συμπλήρωνε
τα νοητικά τους σχήματα.
Έπιασαν τα πιόνια και τα κομμάτια για πρώτη φορά.
Τουλάχιστον είχαν αυτήν την εντύπωση.
Κι όταν τα έβαλαν πάνω στη βυζαντινή σκακιέρα
είδαν τον κόσμο διαφορετικά.
Οι πρώτες σημειώσεις τους ήταν παράξενες.
Δεν έγραφαν πια μόνο κώδικες.
Εισχωρούσαν σ’ ένα νέο κόσμο.
Νοητικό Σοκ.
Η βιβλιοθήκη άρχισε να εκπέμπει νέα μηνύματα.
Ήταν το πνεύμα της μαχητικότητας.