Δύο κεφάλαια.
Δύο σελίδες.
Η πρώτη για το μέλλον, η δεύτερη για το παρελθόν.
Ταυτόχωρα στο ίδιο φύλλο.
Δύο κεφάλια, ένας αετός.
Το ίδιο νοητικό σχήμα.
Ο Χαμαιλέοντας είχε αλλάξει μορφή.
Η βιβλιοθήκη είχε εμπλουτιστεί.
Ήταν πιο φωτεινή αλλά είχε ταυτόχρονα
και τα στοιχεία της βασιλικής εκκλησίας.
Εξέτασε τον δικέφαλο αετό
μ’ ένα διαφορετικό τρόπο
δεν ήταν πια του χώρου.
Δεν κοίταζε την Ανατολή και τη Δύση.
Έβλεπε το Παρελθόν και το Μέλλον.
Πολλαπλότητα Χρόνου.
Δεν ήταν σημείο
αλλά κόμβος
που είχε γίνει
δεσμός.
Με τη σφαίρα του Σταυρού
και το σπαθί του Ελληνισμού.
Δεν ήταν πιόνι, ούτε κομμάτι.
Αλλά παίκτης, στρατηγιστής.
Η σκακιέρα ήταν άδεια.
Αλλά είχε και κενό.
Σίγουρα θα ξάφνιασε τους εχθρούς.
Μετά την κυκλική μορφή.
Τα πιόνια και τα κομμάτια θα ήταν τα ίδια.
Ίδιοι κανόνες.
Άλλο πεδίο δράσης.
Λόγω πλαισίου.
Εκεί θα κατέγραφε τα νοητικά σχήματα που θα διέσχιζαν
τους σκοτεινούς αιώνες για να δείξουν το μονοπάτι του φωτός.
Τεμάχισε νοητικά τη σκακιέρα.
Δίχως να βάλει χρώματα.
Θα υπήρχε μόνο το χρώμα του αοράτου.
Το χρώμα των Χαμαιλεόντων.
Παντού και πουθενά.
Παντού για τη στρατηγική, πουθενά για την τακτική.
Αόρατο και Ορατό.
Δεν θα έκρυβε τίποτα.
Το κλειδί θα ήταν μόνο η νοημοσύνη.
Η επιλογή των παικτών θα γινόταν αποκλειστικά
μ’ αυτό το νοητικό κριτήριο.
Κάθε σημείο του κύκλου θα είχε την ίδια αξία.
Όλα διαφορετικά, μα χωρίς διαφορά.
Ποτέ αντίθετα, πάντα συμπληρωματικά.
Δεσμός ελευθερίας.