Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει στη στρατηγική της ιστορίας;
Δεν ήταν ερώτημα ρητορικής.
Αν δεν πιστέψεις στον Χιλιάνθρωπο
πώς θα δεις το παρελθόν
και το μέλλον
ταυτόχωρα;
Σίγουρα η Τοποστρατηγική και η Χρονοστρατηγική
μπορούσαν να βοηθήσουν
αν υπήρχε θέληση.
Ο καθένας θα μπορούσε να διαβάσει το Άσμα του Αρμούρη,
τον Διγενή Ακρίτη και τον Ερωτόκριτο.
Το θέμα ήταν ποιος έβλεπε όταν κοίταζε τους στίχους.
Οι φιλολογικές αναζητήσεις έχαναν την ουσία της ιστορίας.
Ο μύθος δεν ήταν τέχνασμα.
Αλλά στρατήγημα.
Έτσι η στρατηγική της ιστορίας
είχε γίνει διαχρονική
δίχως να το αντιληφθούν
οι κοινωνίες της λήθης.
Κι όμως ο Ελληνισμός δεν είχε σταματήσει.
Ακάθεκτος είχε έρθει να ενισχύσει τον Χριστιανισμό
την ώρα της ανάγκης
όταν οι εχθροί άρχισαν να πληθαίνουν.
Το Βυζάντιο ζούσε εδώ και αιώνες
κι έπρεπε να ζήσει κι άλλους αιώνες.
Το διαχρονικό ήταν λοιπόν απαραίτητο.
Ποιοι εφήμεροι όμως θα το υποστήριζαν;
Κι ακόμα κι αν το ήθελαν
πώς θα γινόταν αυτή η πράξη;
Οι κινήσεις δεν επαρκούσαν.
Και ποιος θα θυμόταν την ανάγκη;
Τότε σκέφτηκε τη σκακιέρα.
Πάνω σ’ αυτή θα μπορούσε να καταγράψει τη μνημοσύνη.
Η διδασκαλία της στρατηγικής του Χρόνου θα είχε χώρο.
Ένα χώρο με συμπυκνωμένο Χρόνο.
Σαν ένα βιβλίο.
Τακτικά.
Και Στρατηγικά.
Όλα μαζί για ένα μόνο στόχο.
Κανένας χώρος.
Μόνο Χρόνος.
Έπρεπε να ζήσει το Βυζάντιο με το πνεύμα του.
Η ανθεκτικότητά του θα προερχόταν από νέο δεσμό.
Ο δεσμός θα αντικαταστούσε τον κόμβο.
Θεωρία Δεσμών.
Το τρίτο επίπεδο θα ήταν το σκάκι.
Το νέο άνοιγμα του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού.
Αυτός ήταν ο Θρύλος του Αετού.