Όταν διαβάζεις
τους ξεχασμένους διαλόγους
νοιώθεις μέσα σου
τον πόνο και την χαρά
που προκαλούν
τη λογική σου
και καταλαβαίνεις
ότι όσο και να κρύβεις
τη φύση της παπαρούνας
αυτή παραμένει
δίπλα στο τριαντάφυλλο
χωρίς να ξεχνά
το παρελθόν
αφού συνεχώς
φέρνει το χρώμα της
στον πίνακα
του μέλλοντος
δίχως ενδοιασμούς
αφού εξελίσσεται
και γίνεται
όλο και περισσότερο
ανθρώπινη
λόγω συνανθρωπιάς.