Ο ρόλος του Ελληνισμού στα νησιά δεν είναι μόνο η ύπαρξη και ο τουρισμός, αλλιώς θα έχουμε βαριές απώλειες στα ακριτικά. Δεν αρκεί να έχουμε δικούς μας ανθρώπους στα νησιά, αν δεν τους υποστηρίζουμε επί του πρακτέου και όχι μόνο συμβολικά. Η υγεία τους, το σώμα και το πνεύμα τους δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους, διότι χωρίς αυτά δεν έχουν μέλλον. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, αφού έχουν ήδη παρελθόν. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κινηθούμε για να τους ενισχύσουμε. Εδώ έρχεται φυσιολογικά η δράση της ιατρικής, της σωματικής αγωγής και διατροφής και βέβαια η Παιδεία η πνευματική. Διότι άνθρωποι που έχουν μάθει θεμέλια σε αυτούς τους τομείς μπορούν να βελτιώσουν την ανθεκτικότητά τους και να μην είναι τόσο εξαρτημένοι από τους εξωτερικούς παράγοντες. Ο στόχος του Ελληνισμού στα νησιά δεν είναι μια ηθικολογία, που θα ήταν ούτως ή άλλως τεχνητή, αφού ζουν αιώνες με τα δεδομένα τους οι κάτοικοι. Απλώς οι αντοχές τους έχουν περιοριστεί από τις πιέσεις που δέχονται. Έτσι πρόκειται για μια καινοτόμα Παιδεία που χρειαζόμαστε, για να μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν κι όχι μόνο να μαθαίνουν. Αυτή η διαφορά είναι που κάνει τη διαφορά, αφού πρέπει να μην υπάρχει μια εξάρτηση στη συνέχεια, διότι μιλούμε για νησιά. Έχουμε ανάγκη, λοιπόν, από μία ολιστική προσέγγιση που δεν εκφυλίζεται εύκολα κάτω από αντίξοες συνθήκες. Δεν μιλούμε, λοιπόν, σε καμιά περίπτωση για κάποιον πρωταθλητισμό, αυτά θα είναι πάντα η πρωτοβουλία του καθενός, εδώ θέλουμε ελεύθερο λαό, ικανό να παράγει άθλους, γιατί αυτή είναι η ουσία για το μέλλον.