Είδα στα χέρια σου βαθιά
το τέλος της διαδρομής
κι έπιασα πάλι τα φτερά
της λαβωμένης ψυχής.

Στο κόκκινό μου δειλινό
δεν ήξερα τι να σου πω
έτσι σε πήρα αγκαλιά
για να σε κλέψω μακριά.

Εκεί σου έδωσα ψυχή
όταν σε φίλησα στο στόμα
για την μετέπειτα ζωή
χωρίς να πληγωθεί το σώμα.

Μετά το τέλος της αρχής
σαν άρχισες να ξαναζείς
θυμήθηκες τα πιο παλιά
γιατί δεν ξέχασες ξανά.

Τότε με βρήκες με φτερά
μέσα στα σπλάχνα σου βαθιά
και πίστεψες στον ουρανό
που λύγισε για να σε βρω.