Όταν χώρες προσπάθησαν να επηρεάσουν στο σύνολό της την Ευρωπαϊκή Ένωση για το ποσοστό του γνήσιου κακάου μέσα στην σοκολάτα, δεν τα κατάφεραν, γιατί οι περισσότερες χώρες που δεν μπορούσαν να φτάσουν αυτήν την ποιότητα προτίμησαν ένα χαμηλότερο ποσοστό και μάλιστα εντάσσοντας ζωικά λιπαρά κι όχι μόνο κακαόμαζα. Το αποτέλεσμα είναι απλό. Πολλές από τις σοκολάτες που γνωρίζουμε έχουν ουσιαστικά ίχνη κακάου σε σχέση με αυτό που ήθελαν οι χώρες της μειοψηφίας. Κατά συνέπεια, η όλη διαδικασία μπορεί να θεωρηθεί ως μια ολική αποτυχία, όσον αφορά στο θέμα της ποιότητας της σοκολάτας. Αλλά το ενδιαφέρον της υπόθεσης βρίσκεται αλλού. Αν εξετάσουμε το όλο πλαίσιο, εκτός από αυτήν την συγκεκριμένη διαπραγμάτευση, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ποτέ στην ιστορία της σοκολάτας δεν υπήρχαν τόσες πολλές εκδηλώσεις, διαφημίσεις, προγράμματα που αφορούν την ποιότητα της σοκολάτας μέσω του ποσοστού του κακάου. Άρα στην ουσία από την αρχική αποτυχία σε γενικό πλαίσιο, δημιουργήθηκε ένα πλαίσιο, όπου η διαφορά της ποιότητας δημιούργησε την διαφορά. Τώρα ο καθένας μπορεί να δει την ουσία αυτής της διαφοράς και η διαφοροποίηση έγινε αιχμή του δόρατος της όλης προσέγγισης, γιατί οι άλλες χώρες δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες. Κατά συνέπεια η στρατηγική της σοκολάτας είναι ένα χειροπιαστό παράδειγμα των επόμενων νοητικών σχημάτων. Οι πολλοί είναι συχνά λίγοι. Και οι λίγοι μπορούν να γίνουν σπάνιοι. Έτσι η σπανιότητα, που έχει αρχικά το ελάττωμα της μειοψηφίας, μπορεί να έχει την αποδοχή της πλειοψηφίας. Το ανάλογο σχήμα ακολούθησε ο Ελληνισμός για τη Δημοκρατία.