Σαν κάθισα απέναντι στην εκκλησία
άκουσα το τραγούδι για τον Γιάννη
κι έκλαψα για την αθανασία
της απλής καρδιάς που σε πιάνει
για να σου μιλήσει τρυφερά
την ώρα που τη βασανίζεις
αφού πιστεύεις τελικά
ότι το δώρο το αξίζεις
μόνο που σε βλέπουν τα παιδιά
να κλαις για τον τρελό
και γελούν πιο δυνατά
σαν ανακαλύπτουν τον καημό
γιατί δεν άκουσαν τον Χριστό
που θυσιάστηκε γι’ αυτά
να μιλά για το κενό
της κοινωνίας χωρίς καρδιά
κι αφού τελείωσε ο πόνος
σηκώθηκα ν’ ανάψω ένα κερί
για τον μικρό που πέθανε μόνος
γιατί είχε μια αθώα ψυχή.εκκλησία