Ενδιαφέρουσα απόκλιση διατυπώνεται μεταξύ του λόγου και των πράξεων, όταν κάποιος πιστεύει ότι δεν έχει ανάγκη να αποδείξει με πράξεις αυτά που λέει. Είναι ένα σύνδρομο που έχει κάθε αντιπολίτευση και αυτό καταντά συνήθεια που σκοτώνει τη σκέψη. Σημασία έχει μόνο η γνώση που μπορεί να αντισταθεί στην εξουσία, ειδικά όταν αυτή είναι αυθαίρετη. Σε πολιτικό επίπεδο, το πρόβλημα παρουσιάζεται ήδη στην Πολιτεία του Πλάτωνα, ενώ δεν υπάρχει στους διαλόγους του Σωκράτη. Με άλλα λόγια, η επέκταση δεν είναι πιστή και δεν ακολούθησε τη σκέψη του Δασκάλου. Έτσι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν ακούμε προγραμματικές δηλώσεις, αφού σπάνια υπάρχει ανάδραση και ανατροφοδότηση με την έννοια της κυβερνητικής που πλαισιώνει τη Μηχανή του Wiener. Πολλά λέγονται και λίγα γίνονται, διότι υπάρχει η αδράνεια και η απραξία. Όταν το καφενείο του κόσμου γίνεται ο κόσμος του καφενείου, δεν παράγεται έργο. Πρώτον γιατί σπάνιοι είναι αυτοί που δεν ξεχνούν, κατά συνέπεια φαίνεται να μην έχει κόστος να κάνεις δηλώσεις. Δεύτερον, οι δηλώσεις είναι πιο εύκολες από τις πράξεις. Τρίτον, οι δηλώσεις αλλάζουν συνεχώς, γιατί είναι κινήσεις κι όχι πράξεις. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να εφοδιαστούμε με γνώσεις, για ν’ αντέξουμε τις αυθαιρεσίες της ρητορικής μέσω της μαιευτικής, αφού μόνο αυτή μπορεί να μετατρέψει τις γνώσεις σε πράξεις, διότι έχει ένα όραμα που ξεπερνά το ατομικό, περνά από το συλλογικό, για ν’ αγγίξει την Ανθρωπότητα.