Αυτήν την περίοδο βλέπουμε μεγάλη αδράνεια και απραξία, λες κι είναι όλοι σε φάση αναμονής. Πολλοί δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί τι έγινε, τι γίνεται και τι θα γίνει. Άλλοι δεν περιμένουν τίποτα πια κι άλλοι περιμένουν τα πάντα. Το ερώτημα είναι γιατί να περιμένουμε; Πότε η αναμονή έκανε καλό στην πατρίδα μας; Πολύ απλά: ποτέ! Έχει λοιπόν σημασία να βγούμε από αυτήν την αδράνεια και την απραξία όχι μόνο για να λέμε ότι κάνουμε κινήσεις, αλλά για να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο δράσης με τις πράξεις μας. Υπάρχουν θέματα που είναι σημαντικά να σπρώξουμε, όπως είναι αυτό της Γενοκτονίας, της ελληνικής ΑΟΖ, του ελληνικού Ζεόλιθου, της καινοτομίας, της εισαγωγής της σκακιστικής σκέψης στα σχολεία μας. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να περιμένουμε τα πάντα, ενώ ξέρουμε πού μπορούμε να προσφέρουμε. Υπάρχουν βέβαια κι άλλα πολλά παραδείγματα, όπως η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, σημασία έχει ότι ο καθένας μπορεί να προσφέρει και να το συνειδητοποιήσει. Γιατί η απελευθέρωση αρχίζει από το μυαλό μας. Κι ένας λαός ελεύθερος δεν σταματά πάνω στα εμπόδια, κάνει υπερβάσεις για να δείξει το παράδειγμα. Έτσι αν ο καθένας έγραφε πάνω σ’ ένα χαρτί τα οράματά του κι εξέταζε στη συνέχεια τι κάνει για να γίνουν πραγματικότητα, τότε θα είχαμε όντως εξέλιξη, αφού η σκέψη μας θα είχε ανάδραση και ανατροφοδότηση, έτσι ώστε να περάσει στο στάδιο της ανέλιξης για να παράγει ένα έργο συνολικό, συλλογικό και ολιστικό, δίχως να περιμένει τίποτα από κανένα, αφού ο ρόλος του θα ήταν ξεκάθαρος πια.