Η απελευθέρωση των κατεχομένων δεν είναι μια εθνικιστική πράξη, αλλά μια αναγκαία ανθρώπινη πράξη. Θέλουμε δεν θέλουμε ο εποικισμός είναι ένα έγκλημα πολέμου και κατά συνέπεια δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Οι έποικοι με την ίδια τους την εγκατάσταση διαπράττουν ένα έγκλημα πολέμου, αφού συμβάλλουν στην τεχνητή αλλοίωση του πληθυσμού. Η αντίσταση και η θέληση απελευθέρωσης είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Διότι στα κατεχόμενα καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Βέβαια αν δεν γνωρίζουμε το Δίκαιο Πολέμου έχουμε και πάλι την εντύπωση ότι πρόκειται απλώς για μια διαμάχη μεταξύ λαών, όμως αυτό είναι ξεκάθαρα λάθος. Οι έποικοι δεν είναι ένας λαός, αλλά ένα εργαλείο, ένα όργανο εγκλήματος πολέμου. Δεν πρόκειται για πληθυσμό που ζει ειρηνικά, αλλά για μια μάζα που έχει επιβληθεί για να διατελέσει ένα έγκλημα που εκμεταλλεύεται τη δύσκολη οικονομική κατάσταση, για να αλλοιώσει οριστικά μία κατάσταση και να αλλάξει στη συνέχεια όλα τα δεδομένα της περιοχής. Και είναι ακριβώς αυτό το γεγονός που πρέπει να αντικρούσουμε με τις αποστολές και το έργο μας. Η απελευθέρωση των κατεχομένων είναι η δικαίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν είναι λοιπόν μία σύρραξη, η οποία έχει μια παράλογη βάση. Είναι η συνέχεια της Ανθρωπότητας στην περιοχή, διότι είναι το δίκαιο που αναζητά την ειρήνη. Δεν πρέπει αντιθέτως η τεχνητή ειρήνη που γίνεται μέσω της καταπίεσης των ανθρώπων, να ταυτιστεί με την έννοια της ειρήνης, διότι τότε η βαρβαρότητα γίνεται αποδεκτή ως καθεστώς και αυτό είναι απαράδεκτο για την ιστορία της Ανθρωπότητας.