Η συνέχεια του εθνικού έργου μπορεί να είναι από τις πιο επαναστατικές σκέψεις του Ελληνισμού. Διότι εδώ και αιώνες, αν κρατήσαμε το Έθνος, είναι ακριβώς γιατί δεν αλλάξαμε πορεία πάνω σε θεμελιακά θέματα. Έτσι, αποκτήσαμε τη διαχρονικότητα που μας χαρακτηρίζει και δεν είμαστε περαστικοί μέσα στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Γιατί δεν μας εντυπωσιάζουν τα λόγια, αλλά μόνο οι πράξεις και αυτές πρέπει να είναι άξιες για να τις αποδεχτούμε και να τις ενσωματώσουμε στο κεκτημένο μας. Δεν παίζουμε μόνο, αγωνιζόμαστε για την Ανθρωπότητα. Και πολλές φορές έχουμε δείξει ακόμα και το παράδειγμα σε άλλους λαούς, σε άλλους πολιτισμούς που έχουν αντισταθεί στη βαρβαρότητα. Δεν αγαπάμε τη φωτιά, για να τα κάψουμε όλα, αλλά το φως για να τα φωτίσουμε όλα. Δεν αγαπάμε μόνο τις πέτρες, αλλά λαξεύουμε το μάρμαρο, για να γίνει έργο νοημοσύνης και μνημοσύνης. Δεν προσπαθούμε να ξεχάσουμε το παρελθόν μας, για να δημιουργήσουμε ένα τεχνητό μέλλον από το τίποτα. Δεν γκρεμίζουμε τα πάντα, για να σκεφτούμε μετά ότι δεν έχουμε τίποτα να προσφέρουμε στους δικούς μας. Λειτουργούμε με το πλαίσιο της σπανιότητας, γιατί είναι το μοναδικό που επιτρέπεται σ’ ένα λαό με μικρό πληθυσμό. Κι αν γεννήσαμε μεγάλους ανθρώπους μέσα στην ιστορία μας, είναι λόγω σπάνιας συνέχειας. Γιατί δεν χάσαμε ποτέ από τον νου μας ότι είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε και τίποτα άλλο. Διότι είναι το έργο που δημιουργεί το ον. Κι αν η Ανθρωπότητα βλέπει θετικά τον Ελληνισμό, είναι λόγω έργου ιστορίας κι όχι ιστορίας του έργου. Ο Ελληνισμός έχει μέλλον, γιατί αυτό είναι η νοημοσύνη του που δημιουργεί πραγματικότητα.