Ο σφαιράνθρωπος δεν στεκόταν πια στην ίδια θέση. Από τότε που είχε ανακαλύψει τις ικανότητές του ήθελε να δει μέρη που δεν είχε καν φανταστεί τόσα χρόνια ύπαρξης. Έβλεπε μια νέα ήπειρο λες και είχε προσγειωθεί ή μάλλον απογειωθεί στην Αυστραλία, ενώ πριν δεν ήξερε καν με τι έμοιαζε. Κι εκεί βρήκε κι άλλους σφαιράνθρωπους που είχαν κάνει την ίδια ανακάλυψη με άλλους Δασκάλους πριν χρόνια ή αιώνες ανάλογα με τις γέφυρες που είχαν βρει στο νέο διάστημα. Έτσι τον άγγιξαν ακόμα πιο βαθιά ο Einstein και ο Rosen αλλά βέβαια και ο Bruno ή ακόμα και ο Everett, γιατί τελικά δεν είχαν σκεφτεί όλα αυτά μόνο και μόνο για τη σκέψη, αφού μέσω της νοόσφαιρας είχαν διαμορφώσει και τους ανθρώπους τους ελεύθερους. Διότι οι εγκλωβισμένοι είχαν απελευθερωθεί. Με αυτόν τον τρόπο κατάλαβε ότι η γνώση όχι μόνο μπορεί ν’ αντισταθεί στην εξουσία, αλλά και ν’ απελευθερώσει τα κατεχόμενα του εγκεφάλου. Και τώρα ο σφαιράνθρωπος ήθελε να βοηθήσει κι άλλους μέσω του έργου των Δασκάλων, γιατί έτσι η Ανθρωπότητα μπορούσε να ταξιδέψει μέσα στο Χρόνο.