-Διαβάζοντας, Δάσκαλε, τον άνθρωπο που δεν ήταν κύκλος.
-Σκέφτηκες τους μαθητές.
-Κατάλαβα ότι μας δείχνεις…
-Το μονοπάτι του φωτός.
-Αλλά δεν αντέχουμε ακόμα να το περπατήσουμε.
-Είναι θέμα υπέρβασης.
-«Πονάνε» τα μάτια μας, έχοντας συνηθίσει τόσα χρόνια στο σκοτάδι.
-Εκεί δεν ζούσατε.
-Κι από το κλειστό κουτάκι μας, φοβόμαστε ένα άνοιγμα στα πέρατα, των πάντων και του πάντα.
-Δεν είναι μόνο αυτό.
-Τι άλλο;
-«Πονάνε» τα πόδια σας πάνω στη θάλασσα, μαθητή.
-Της ελευθερίας.. Κι όλο λέμε στον εαυτό μας ότι δεν ξέρουμε κολύμπι…
-Αυτό είναι το πρόβλημα.
-Ενώ δεν χρειάζεται το κολύμπι για να περπατήσεις.
-Σωστά.
-Γιατί περπατάμε ήδη.
-Πάνω στη ξηρά.
-Και δεν ξέρουμε ότι είναι το ίδιο…
-Πάντα το ίδιο, με τον ίδιο τρόπο.