Αν εξετάσουμε τοποστρατηγικά τη Θράκη μπορούμε να την ταυτίσουμε με την έννοια της γωνίας, όταν το κέντρο της ως αιχμή είναι βέβαια η Κωνσταντινούπολη. Στο ίδιο πλαίσιο, αν εξετάσουμε το νότιο μέρος των Βαλκανίων, θα εντοπίσουμε μια άλλη γωνία που αποτελείται από την Πελοπόννησο. Ο συνδυασμός των δύο μέσω της ηπειρωτικής Ελλάδας δημιουργεί τοποστρατηγικά ένα δίγωνο. Η συνειδητοποίηση αυτής της οντότητας έχει επιπτώσεις σε επίπεδο στρατηγικής. Αν κοιτάξουμε την άλωση της Κωνσταντινούπολης του 1453 μέσω της άλωσης της Αδριανούπολης και του Διδυμοτείχου, τότε βλέπουμε ότι έγινε από την εσωτερική γωνία κι όχι από την εξωτερική. Αν δούμε την απελευθέρωση της Πελοποννήσου του 1821, αλλά και την προηγούμενη που άρχισε το 1669, τότε έγινε με την εξωτερική γωνία. Η κάλυψη του διγώνου δίνει ένα χρονοστρατηγικό πλαίσιο, όπου δημιούργησε ένα πεδίο ηρωισμού που θα παίξει με διπλό τρόπο ενάντια στη βαρβαρότητα. Το δίγωνο έχει τη θάλασσα προστασία και ως ιστορικό υπόβαθρο ενώνει δεδομένα που φαινομενικά είναι ανεξάρτητα αλλά οντολογικά συνδεδεμένα μέσω τελεολογίας που συσχετίζεται με τη Μεσόγειο μέσω της Κρήτης. Με αυτή την σύνθεση το πεδίο μάχης εξελίσσεται ριζικά σε μια υπερδομή του Χρόνου.