Όταν εξετάζουμε τα διάφορα στάδια της νοητικής στρατηγικής από την τακτική, το επιχειρησιακό, τη στρατηγική έως την υψηλή στρατηγική, τη διαχρονική στρατηγική και τη στρατηγική της Ανθρωπότητας, αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει ένα πλέγμα σχημάτων που διασχίζει αυτές τις γενικεύσεις με την έννοια του Grothendieck και αφορά τη νοόσφαιρα της σύνθεσης που παίζει ένα ρόλο όλο και πιο κυρίαρχο όσο ανεβαίνουν τα στάδια της πολυπλοκότητας της πολιορκητικής σκέψης, που λειτουργεί όλο και πιο βαθιά στο πλαίσιο της πολυκυκλικότητας μέσω της κενότητας και της συνέχειας για να υπάρξει το έργο που δημιουργεί το ον πέρα από τα καθιερωμένα όρια, αφού η ανάγκη ως καταλυτικό στοιχείο δεν επιτρέπει στις αναλύσεις ν’ αγγίξουν τα θεμέλια κι απαιτεί από την σύνθεση να επινοήσει μέσω του αδιανόητου, την ουτοπία και το όραμα, την πράξη, που διαμορφώνει την πραγματικότητα για να κατασκευάσει την επόμενη με την θεωρία σχέσεων και τη θεωρία δεσμών, που συνδέονται σ’ ένα συνδυασμό κι όχι πια ελιγμό πάνω σε μια σκακιέρα, όπου παίζεται εδώ και αιώνες ένας αγώνας δίχως παύσεις για την αλήθεια, ικανός να σηκώσει την ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο για να ζήσει ελεύθερος, δίχως φοβίες, την εξέλιξη, γιατί μπορεί να αποφύγει και να αντισταθεί στις επιθέσεις της βαρβαρότητας μέσω της αντεπίθεσης του Χρόνου.